طبق بند ۶ ماده ۳۸۰ و بند ۲ ماده ۳۸۱ قانون آیین دادرسی مدنی، فرجام ‌خواه باید علاوه بر پیوست کردن لایحه حاوی اعتراضات فرجامی، دلایل فرجام‌ خواهی را در دادخواست خود ذکر کند. جهات فرجام‌ خواهی همان مواردی است که اگر شعبه دیوان عالی آنها را احراز نماید، رأی فرجام‌ خواسته نقض مى‌ گردد.

جهات فرجام خواهی عبارتند از:

• ادعای عدم صلاحیت ذاتی دادگاه صادرکننده رأی برای رسیدگی به موضوع
• ایراد عدم رعایت صلاحیت محلی، وقتی که نسبت به آن ایراد شده باشد.
• ادعای مخالفت رأی صادره با موازین شرعی و مقررات قانونی
• ادعای عدم رعایت اصول دادرسی، قواعد آمره و حقوق اصحاب دعوا، در صورتی که به درجه ‌ای از اهمیت باشد که رأی را از اعتبار قانونی بیندازد.
• ادعای صدور آرای مغایر با یکدیگر در یک موضوع و بین همان اصحاب دعوا بدون اینکه دلیل قانونی آن تغییر کرده باشد.
• نقص تحقیقات یا عدم توجه به دلایل و مدافعات طرفین یا عدم توجه به مفاد سند یا قرارداد
• اسباب توجیهی مفاد و محتوای رأی صادره با ماده ‌ای که دارای معنای دیگری است، تطبیق شده باشد.
• ادعای عدم صحت مدارک و نوشته‌ های مبنای رأی که طرفین در جریان دادرسی ارائه نمودند.
• فرجام‌ خواه باید حداقل به یکی از موجبات فرجام ‌خواهی استدلال کرده و دلایل خود را به دادخواست پیوست نماید، در غیر این صورت چه بسا از فرجام‌ خواهی نتیجه مثبتی نگیرد.
• بر اساس ماده ۳۷۷ قانون آیین دادرسی مدنی، در صورت وجود یکی از موجبات نقض رأی (شکستن رأی) مورد تقاضای فرجام نقض می ‌شود، اگر چه فرجام‌ خواه به آن جهت که مورد نقض قرار گرفته است، استناد نکرده باشد.